Osoba pracująca na rzecz jakiejś firmy nie zawsze jest jej pracownikiem. Z kolei szef wyznaczający jej zadania w świetle prawa wcale nie musi być pracodawcą. Czym jest zatrudnienie niepracownicze?
Zatrudnienie niepracownicze – definicja
Zatrudnienie pozapracownicze czy niepracownicze to po prostu forma zatrudnienia opierająca się nie na umowie o pracę, lecz na jednej z umów cywilnoprawnych – najczęściej umowy zlecenia bądź umowy o dzieło. Przyjmuje się, że zatrudnieniem pozapracowniczym jest także sytuacja, w której zlecenie wykonuje osoba samozatrudniona, zatrudniona na podstawie kontraktu menedżerskiego czy umowy agencyjnej. W wyniku zawarcia kontraktu ze zleceniodawcą powstaje stosunek prawny zobowiązujący zleceniobiorcę do wykonania określonych czynności.
Zatrudnienie niepracownicze – Kodeks pracy, różnice
Do zatrudnienia pozapracowniczego nie stosują się przepisy Kodeksu pracy. Te bowiem odnoszą się do zawiązania stosunku pracy. Czym różnią się obie sytuacje? Przypomnijmy, że zgodnie z art. 22:
„§ 1 Przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca – do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem”.
Co do zasady warunki te nie zostają spełniane w przypadku wyżej wymienionych kontraktów i samozatrudnienia. Dlaczego?
Zatrudnienie pracownicze i niepracownicze
W przypadku umowy o pracę pracownik wykonuje czynności służbowe na rzecz pracodawcy w wyznaczonym miejscu i czasie oraz otrzymuje za swoją pracę wynagrodzenie. Pracownik zawsze wykonuje obowiązki osobiście, ciąży na nim zobowiązanie do wykonywania poleceń pracodawcy, a za nieuzasadnioną odmowę, bezzasadne niestawienie się w pracy i inne wykroczenia grożą mu sankcje (wraz z dyscyplinarnym rozwiązaniem umowy). Na rzecz pracownika odprowadzane są składki (chorobowe, zdrowotne, emerytalne, rentowe, wypadkowe, na Fundusz Pracy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych). Przysługuje mu też szereg odpłatnych urlopów i przerw, a także liczne dodatki do wynagrodzenia (np. za pracę w nocy, w święta, nadgodziny itp.). Ponadto pracownik nie może zarabiać mniej niż określa to rozporządzenie Rady Ministrów dotyczące płacy minimalnej w danym roku kalendarzowym.
Zatrudnieni niepracowniczo nie podlegają wyżej wymienionym zasadom.
Umowa zlecenie – jej celem jest wykonanie określonej czynności na rzecz zleceniodawcy, przy czym zleceniobiorca nie odpowiada za efekt swojej pracy. Zawierana jest na czas określony i może mieć charakter odpłatny lub nie. Zleceniobiorca nie jest podporządkowany zleceniodawcy, to znaczy nie ma obowiązku wykonywania poleceń służbowych. Zlecenie wykonywane jest osobiście, lecz w wyjątkowych okolicznościach dopuszcza się wykonanie go przez osoby trzecie. W przypadku takiego zatrudnienia niepracowniczego szef nie może narzucić zleceniobiorcy czasu i miejsca wykonania zlecenia. Co do zasady strony nie obowiązuje też żaden okres wypowiedzenia. Na rzecz zleceniobiorcy odprowadzane są obowiązkowe składki na ubezpieczenie emerytalne, rentowe, zdrowotne i wypadkowe. Składki na ubezpieczenie chorobowe są dobrowolne.
Umowa o dzieło – podpisywana jest wówczas, gdy istotny jest efekt zleconej pracy, czyli tzw. dzieło – za które odpowiedzialność ponosi osoba, która je wykonała. Rezultat zleconej czynności podlega ocenie jakościowej. W przypadku niespełnienia określonych norm, niedokończenia pracy bądź opóźnień zleceniodawca może odstąpić od umowy. Odstąpić od niej może też zleceniobiorca, ale tylko wówczas, gdy do ukończenia zadania niezbędne jest współdziałanie zleceniodawcy – a ten go odmawia. Ponadto co do zasady zleceniobiorca może wykonać dzieło w dowolnym miejscu i czasie, a nawet nie musi tego robić osobiście. Osobę zatrudnioną na podstawie umowy o dzieło nie obowiązują żadne składki na ubezpieczenie społeczne.
Zatrudnienie niepracownicze wady i zalety
Umowy cywilnoprawne dają więcej swobody osobom wykonującym na ich podstawie jakąś pracę. Zleceniobiorca często może wypełniać zadanie w domu, nie musi przejmować się takimi kwestiami jak czas pracy czy dojazdy do firmy. Z drugiej strony umowy tego typu nazywane są śmieciowymi, ponieważ nie chronią osób wykonujących pracę. Ponadto są nadużywane przez przedsiębiorców, którzy dzięki nim tną koszty zatrudnienia. Warto wobec tego przypomnieć, że zgodnie z przywołanym art. 22 Kodeksu pracy: „Nie jest dopuszczalne zastąpienie umowy o pracę umową cywilnoprawną przy zachowaniu warunków wykonywania pracy, określonych w § 1”.