W służbie zdrowia zatrudnienie znajdują zarówno osoby z wykształceniem medycznym, jak i inni specjaliści. Sprawdź, jakie są najpopularniejsze zawody i perspektywy w tym sektorze.
Służba zdrowia w Polsce: stanowiska pracy
Służba zdrowia od lat boryka się z lukami kadrowymi. Jakich specjalistów najbardziej brakuje?
Zgodnie z badaniem Barometr zawodów dla 2020 r. lekarze stanowią deficytową grupę zawodową niemal w całej Polsce, a w wielu powiatach braki kadrowe są bardzo duże. Znaczny deficyt dotyczy na przykład takich miast jak Bydgoszcz, Toruń, Siedlce, Poznań, Gorzów Wielkopolski, Opole, Gliwice, Wrocław, Szczecin, Sosnowiec, Katowice, Sopot czy Gdynia. By zostać lekarzem, należy ukończyć studia medyczne, w ramach których wybiera specjalizację. Kandydat odbywa też staż podyplomowy. Do uzyskania prawa do wykonywania zawodu niezbędne jest zdanie Lekarskiego Egzaminu Końcowego lub Lekarsko-Dentystycznego Egzaminu Końcowego. Do szczególnie perspektywicznych specjalizacji lekarskich zalicza się np. geriatrię czy anestezjologię.
Równie dotkliwy jest niedobór pielęgniarek. Praca pielęgniarki jest bardzo odpowiedzialna i potrzebna – wymaga specjalistycznej wiedzy, przygotowania i powołania. Pielęgniarki również muszą ukończyć studia wyższe. Mają możliwość wybrania specjalizacji, co pozwala na rozwój zawodowy w ramach zainteresowania, a także wyższe zarobki.
Brakuje również fizjoterapeutów. Największy deficyt notuje się w powiatach starogardzkim, aleksandrowskim, żyrardowskim, łęczyńskim, świdnickim i kłodzkim, jednak niedobór specjalistów dotyczy niemal całego kraju. By zostać fizjoterapeutą, należy wybrać studia na kierunku fizjoterapia.
Do szczególnie poszukiwanych zawodów należy też profesja ratownika medycznego. By podjąć pracę w tym charakterze, kandydaci muszą ukończyć studia na kierunku ratownictwo medyczne. Największe braki kadrowe notują placówki w Gdyni, Sopocie, Szczecinie, powiatach starogardzkim i żyrardowskim.
Osoby zainteresowane pracą w służbie zdrowia na stanowiskach medycznych powinny zapoznać się z Rozporządzeniem Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 26 lipca 2019 r. w sprawie standardów kształcenia przygotowującego do wykonywania zawodu lekarza, lekarza dentysty, farmaceuty, pielęgniarki, położnej, diagnosty laboratoryjnego, fizjoterapeuty i ratownika medycznego.
Warto pamiętać, że w szpitalach, przychodniach i klinikach pracują nie tylko osoby z wyższym wykształceniem medycznym. Spore perspektywy zatrudnienia mają technicy, np. technik elektroniki i informatyki medycznej czy technik elektroradiolog. Są to osoby, które współpracują z lekarzami, wyspecjalizowane w obsłudze sprzętu medycznego i diagnostyce.
Innym specjalistą, który jest zatrudniany w placówkach opieki zdrowotnej, jest dietetyk. By podjąć pracę np. w szpitalu, kandydat musi ukończyć specjalizację dietetyka kliniczna (studia podyplomowe).
Coraz większą popularnością cieszy się też zawód opiekuna medycznego. Jest to pracownik, który sprawuje opiekę nad osobą chorą lub niesamodzielną. Współpracuje z rodziną i najbliższym otoczeniem podopiecznego, rozpoznaje jego problemy, pomaga w czynnościach higienicznych, jedzeniu czy utrzymaniu aktywności fizycznej. By zostać opiekunem, należy skończyć szkołę policealną.
Czas pracy w służbie zdrowia
Skąd braki w służbie zdrowia? Powodów jest wiele. Bardzo wymagające studia medyczne, duża odpowiedzialność w pracy czy wreszcie niskie wynagrodzenia w służbie zdrowia w stosunku na przykład do oferowanych na Zachodzie.
Nie bez znaczenia jest też czas pracy w służbie zdrowia. Braki kadrowe powodują, że lekarze są przeciążeni – mają pod opieką zbyt wielu pacjentów, liczba dyżurów zwiększa się. Warto przy tym pamiętać, że wielu pracowników placówek medycznych obowiązuje skrócona norma czasu pracy. Jak wynika z Ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej:
Art. 93. 1. Czas pracy pracowników zatrudnionych w podmiocie leczniczym (...) w przyjętym okresie rozliczeniowym, nie może przekraczać 7 godzin 35 minut na dobę i przeciętnie 37 godzin 55 minut na tydzień w przeciętnie pięciodniowym tygodniu pracy w przyjętym okresie rozliczeniowym.
2. Czas pracy pracowników technicznych, obsługi i gospodarczych, w przyjętym okresie rozliczeniowym, nie może przekraczać 8 godzin na dobę i przeciętnie 40 godzin na tydzień w przeciętnie pięciodniowym tygodniu pracy w przyjętym okresie rozliczeniowym.
Jednak w uzasadnionych rodzajem lub organizacją pracy w stosunku do pracowników służby zdrowia „mogą być stosowane rozkłady czasu pracy, w których dopuszczalne jest przedłużenie wymiaru czasu pracy do 12 godzin na dobę (…).
W rozkładach czasu pracy pracowników, o których mowa w art. 93 ust. 1, nie może przekraczać
przeciętnie 37 godzin 55 minut na tydzień w przyjętym okresie rozliczeniowym, a w stosunku do pracowników, o których mowa w art. 93 ust. 2 – przeciętnie 40 godzin na tydzień w przyjętym okresie rozliczeniowym”.
Ponadto pracownicy wykonujący zawód medyczny, którzy mają wykształcenie wyższe i pracują w placówce medycznej, mogą być zobowiązani do pełnienia tzw. dyżurów medycznych. Dyżur jest pełniony poza normalnymi godzinami pracy i wlicza się do czasu pracy. Dyżury mogą być planowane ponad obowiązującą normę 37 godzin 55 minut na tydzień w okresie rozliczeniowym.
Wyjątki od tych przepisów i inne szczególne okoliczności określa ustawa – pełne informacje znajdziemy w dziale III: Czas pracy pracowników podmiotów leczniczych.
