1 miejsce – Marcin Wojciechowski

Od zawsze marzyłem o pracy, która nie tylko płaci rachunki, ale też ładuje moje życiowe baterie. Po latach w korporacji, gdzie jedynym dźwiękiem natury był szum klimatyzatora, stwierdziłem: czas na zmiany! Zrozumiałem, że chcę robić coś, co przynosi radość nie tylko mi, ale i innym. Inspiracją stała się moja pasja do gotowania – kto powiedział, że kuchnia to nie pole do zawodowych sukcesów? Motywuje mnie wizja własnej małej restauracji, gdzie ludzie nie tylko jedzą, ale tworzą wspomnienia.

Przebranżowienie to dla mnie jak zmiana toru w wyścigu życia – strach i ekscytacja w jednym. Ale przecież nikt nie wspomina tych, co bali się skoczyć! Każdy dzień wypełnia mnie energią, bo wiem, że jestem bliżej realizacji swojego planu. Największym motywatorem? Moja rodzina – chcę, by córka widziała, że warto walczyć o swoje marzenia, nawet gdy wymaga to wyjścia ze strefy komfortu.

2 miejsce – Paweł Pliszka

Chcę się przebranżowić, bo praca przestała być moim motorem do działania, a stała się jedynie rutyną, która pozbawia mnie energii i kreatywności. Wypalenie zawodowe to jak życie w szarej strefie, gdzie każdy dzień wygląda tak samo, a ja czuję, że tracę to, co we mnie najlepsze – zapał, ambicję i chęć rozwoju.

Przebranżowienie to dla mnie nie tylko szansa na lepsze zarobki, ale przede wszystkim na odzyskanie siebie – człowieka, który ma marzenia, cele i odwagę, by za nimi podążać. Zmiana zawodu to dla mnie jak nowy początek – jak otwarcie książki pełnej nieznanych rozdziałów, które sam mogę napisać. Pragnę wreszcie robić coś, co nie tylko przynosi mi korzyści finansowe, ale także budzi dumę i poczucie, że moje działania mają sens.

Wierzę, że każdy ma w sobie potencjał, który czeka na odkrycie, a przebranżowienie to sposób, by ten potencjał wydobyć na światło dzienne. Zmiana to nie tylko wyzwanie, ale także wielka szansa, która pozwala odnaleźć radość w codzienności.

3 miejsce – Jagoda Kasprzyk

Moja decyzja o przebranżowieniu była jak przebudzenie się z długiego snu, w którym żyłam na autopilocie. Pewnego dnia spojrzałam na swoje życie i zrozumiałam, że jest jak książka bez zakończenia – dobrze napisana, ale czegoś jej brakowało. Moje marzenia, zamknięte w szufladzie „kiedyś”, zaczęły głośno domagać się uwagi. Zdałam sobie sprawę, że nie chcę patrzeć na zegarek, czekając na koniec dnia, ale żyć w pełni, tworząc coś, co naprawdę ma znaczenie.

Przebranżowienie było dla mnie jak skok na głęboką wodę – niepewny, ale ekscytujący. To jak malowanie nowego obrazu na czystym płótnie, gdzie każda decyzja jest pociągnięciem pędzla tworzącym coś wyjątkowego. Zamiast dopasowywać się do ram, zdecydowałam, że sama stworzę swoje miejsce w świecie. To był wybór serca, odwaga, by zamienić wygodną przewidywalność na niepewność pełną możliwości. Teraz wiem, że życie zaczyna się tam, gdzie kończy się strefa komfortu – i to właśnie tam postanowiłam się udać.